De laatste echte veerboot naar Texel vertrekt

Molengat

Het lot van veel oude veerboten, bussen en treinen is, dat ze aan landen in Afrika, Azië of Zuid-Amerika worden verkocht. Daar blijken de hier afgedankte voertuigen ineens nog tientallen jaren mee te kunnen. Een voorbeeld hiervan is de Texelse veerboot Molengat, waar de TESO zo nodig van af moest en die nu verkocht is aan een rederij in India.

Vernieuwen om het vernieuwen
De meest overbodige vervanging van de afgelopen jaren was in mijn ogen wel die van de veerboot naar Vlieland. Volgens rederij Doeksen was de gezellige oude boot 'op'. Maar die zogenaamd versleten boot bleek nog wel instaat om naar IJsland te varen en daar tot op de dag van vandaag een veerdienst te onderhouden. Wij hebben er een zeer futuristisch ogend geval voor in de plaats gekregen, dat echter expres langzamer vaart dan de oude boot. Reden: hij mag de eigen sneldienst van Doeksen niet beconcurreren! Waarom kunnen wij niet wat langer met die veerboten doen, vraag ik me dan af. De oude boot is te klein of te onderhoudsgevoelig, hoor je als reden. Maar is dat echt zo? Ik denk dat achter de schermen heel andere argumenten een belangrijke rol spelen.
 

Verwende passagiers
Het is in de eerste plaats een deel van de passagiers dat erom vraagt. Want er zijn mensen die er niet tegen kunnen als ze een half uurtje langer op een veerboot moeten wachten, ook al hebben ze vakantie (en zijn ze ook nog zo slim om allemaal op hetzelfde tijdstip over te willen varen).
Daarnaast heb je de categorie zeurders. In de watten gelegde types die zich ergeren aan het geluid van een scheepsmotor, zeeziek worden van ieder trillinkje in de boot en hun koffie niet meer lusten als ze wat diesellucht in hun neus krijgen. Ze kunnen ook niet op een eenvoudig bankje zitten, maarverwachten op z'n minst een pluchen zetel. En stel je voor er geen aansluiting voor je laptop is!
 

Gelikte boten
Ten tweede speelt het prestige van de rederij een rol. Daarblijkt ook de 'volkseigene' TESO gevoelig voor te zijn. Een oudere boot straaltarmoede uit en dat kan natuurlijk niet. Vandaar ook dat de eerlijke Molengat is ingeruild voor een prestigieus gedrocht als de Dokter Wagenmaker. Het is slechtvoor het imago van de vervoerder om met oud spul op pad te zijn. Alles moetsteeds weer groter en mooier en gelikter zijn. 

Ook het argument van milieuvriendelijkheid wordt soms ingezet om de nieuwe aankoop te rechtvaardigen. Het meest milieuvriendelijke gedrag is om de oude voertuigen zo lang mogelijk te gebruiken. Want vaak wordt voorbij gegaan aan het feit dat de productie van een nieuw voertuig enorm veel energie kost en vervuiling veroorzaakt, vaak meer dan gebruik daarna. Als je het oude dan bovendien doorverkoopt aan een ander, is er helemaal geen milieuwinst. Maar dit argument horen overheden en het bedrijfsleven niet graag omdat het niet goed is voor de economie.
 

Je moet wel wat
Ondanks die lelijke boot zal ik wel naar Texel blijven gaan. En het is natuurlijk handig dat je met de Wagenmaker vrijwel nooit hoeft te wachten. Maar ik zal de Molengat missen, vooral die keren dat we nog met de auto op het buitendek mochten staan. Het is gewoon meer een echte veerboot dan de Wagenmaker met al z'n pluche en plastic.

Als schrale troost blijft de Schulpengat als reserveboot inde vaart, al ziet-ie er in de nieuwe kleuren net uit als een kleine Wagenmaker. Misschien moet ik over twintig jaar een nostalgische reis naar India maken om nog op een echte veerboot te kunnen varen.
 

Voor het eerste gepubliceerd in december 2007 op waddenvriend.weblog.nl